Megami Tensei (na świecie lepiej znana jako Shin Megami Tensei) to jedna z najdłużej istniejących i najbardziej rozbudowanych serii japońskich gier wideo. Jej twórcami są Kouji “Cozy” Okada, Kazuma Kaneko, Ginichiro Suzuki i Kazunari Suzuki, a większość pozycji wydała firma Atlus. Pierwsza gra, Digital Devil Story: Megami Tensei, powstała w 1987 r., a aktualnie seria ta liczy dziesiątki tytułów z różnych podgatunków (takich jak taktyczne RPG, RPG akcji czy MMORPG), które można podzielić na kilka podgrup. Jedną z tych podgrup jest seria Persona, niewątpliwie najbardziej popularna z nich wszystkich (ponad połowa łącznej kwoty zysków ze sprzedaży pochodzi właśnie z tej podgrupy).
Seria Persona składa się z 6 głównych gier, kilku remasterek i kilkunastu spin-offów (w tym kilka gier rytmicznych). Była to pierwsza subseria Megami Tensei, która została wydana na Zachodzie, Persony 3 i 4 przyniosły też Atlusowi popularność w Europie. Głównymi cechami tych gier są: umiejscowienie gry w liceum, akcja tocząca się wokół grupy nastoletnich bohaterów, męski protagonista, który nic nie mówi (jego odpowiedzi są wybierane przez gracza spośród kilku dostępnych opcji) i walka przy użyciu tytułowych Person – nawiązań do psychologii analitycznej Carla Junga (persona jest maską chroniącą ego i prawdziwą naturę naszego charakteru, którą przybieramy w różnych sytuacjach społecznych i kontaktach ze światem zewnętrznym). Główną tematyką serii jest eksploracja ludzkiej psychiki i odnalezienie swojego prawdziwego “ja”. Każda gra stanowi odrębną, zamkniętą całość i nie jest potrzebna znajomość innych historii przy grze w dany tytuł, choć czasami zdarzają się nawiązania do poprzednich gier.
W niniejszej recenzji skupimy się na Personie 3, mojej ulubionej z całej serii. Gra ta została wydana w 2006 r. na platformę PlayStation 2. Rok później (a na Zachodzie w 2008 r.) wydano wersję rozszerzoną, Persona 3 FES, w której można też zagrać w epilog The Answer. W 2009 r. w Japonii (2010 w Ameryce, 2011 w Europie) Personę 3 wydano też na PlayStation Portable pod nazwą Persona 3 Portable – największą zaletą tej wersji była możliwość gry żeńską protagonistką, co pozwoliło lepiej poznać męską część drużyny głównych bohaterów. W Personie 3 po raz pierwszy oprócz elementów gry akcji wprowadzono też symulację życia społecznego w postaci Social Links – relacji nawiązywanych przez protagonistę z innymi bohaterami, bezpośrednio wpływających na rozwój Person. W tej grze znajdują się też silne nawiązania do tarota, gdyż każdy bohater reprezentuje kartę z grupy Wielkie Arkana (jest to grupa 22 z 78 kart typowej talii tarota, od Głupca do Świata, które mogą być interpretowane jako archetypy postaci i sytuacji, których doświadczamy w swojej życiowej wędrówce do oświecenia duszy). Podczas walki kierujemy tylko naszą postacią, pozostali członkowie drużyny działają autonomicznie, chociaż co turę można zmieniać ich taktykę wydając komendy takie jak Pełen Atak czy Leczenie/Support. Myślę, że jest to też najbardziej przygnębiająca i najcięższa tematycznie gra w serii. Nie mogę zbyt dużo zdradzić dlaczego tak sądzę, gdyż nie chcę pisać spoilerów, ale wielu bohaterów tej gry zmaga się z utratą bliskich osób i nawet wśród Social Links mało która historia jest szczęśliwa. Podziwiam twórców, że zdecydowali się napisać fabułę poruszającą taką tematykę i między innymi dlatego tak bardzo lubię tę grę. Persona 3 doczekała się 4 pełnometrażowych filmów anime oraz 5 musicali Persona 3: The Weird Masquerade. Jako że w Personie 3 Portable można też grać dziewczyną, każdy musical wystawiono w 2 wersjach – z męskim i żeńskim głównym bohaterem. Pierwszy z musicali, który nosi podtytuł Ao no Kakusei, znalazłam 2,5 roku temu przygotowując moją prelekcję o seiyuu, a półtora miesiąca temu wreszcie czułam się na tyle pewnie ze swoją znajomością języka japońskiego, że zaczęłam tłumaczyć całość na język angielski. Recenzja tego musicalu znajdzie się w drugiej części niniejszego artykułu, a poniżej przedstawiam galerię wykonanych przeze mnie zdjęć z gry, które zilustrują jak ona wygląda.
